Aangekomen in een heel klein dorpje halverwege een heuvel in Italië, stond dit verlaten pand. Ik denk dat het een vroeger een opvanghuis is geweest voor psychiatrisch gestoorde kinderen. De camper konden we mooi bij de kerk parkeren en liepen eigenlijk zo het terrein op. We zeiden nog tegen elkaar: dit gras is nog niet zolang geleden met een zeis neergehaald. Door de open deur naar binnen. Eerst maar eens naar boven. Daar aangekomen werd ik wel verdrietig bij het zien van de "bedjes", nou ja bedjes.... dat hier die kindjes op moesten slapen...
Snel spullen uitgepakt en we wilden net aan de slag gaan totdat we een enorm kabaal hoorden... wat is dit nu? Hebben wij dit weer? Het leek wel alsof er met machines gesloopt werd. Wat een herrie! Kijken we door de kapotte luiken naar buiten en zien we dat er een enorme machine bezig is met allerlei snoeiwerk en takken te verwijderen en klein te maken, een bulldozer en een vrachtwagen. En dat alles recht voor de uitgang in de tuin! Siësta was schijnbaar voorbij.... maar wat nu? Echt op mijn gemak was ik nu zeker niet meer. Zeker niet toen we zagen dat het halve dorp uitgelopen was en ernaar stond te kijken. We besloten dus om naar beneden te gaan en konden niet anders dan naar buiten lopen en vriendelijk bongiorno groeten. Nog even iets gepreveld over foto's maken en door gelopen. Een vriendelijke dame zei nog: oh maar dit is ook gesloten. Een andere dame die heel zuur keek, was bezig rode linten te spannen rondom de ramen en deuren. Ze riep ons nog wat minder vriendelijke woorden na.